De Kiai-meester

Ook wat martiale kunsten en de Oosterse geneeskunde betreft ben ik eigenlijk een romanticus. Naast het tastbare houd ik ook van het ongrijpbare of mystieke. Althans, zo zouden we het hier in het Westen beschrijven. En ja, ik leef in de volle overtuiging dat sommige zaken simpelweg niet passen in of beschreven kunnen worden door de huidige Westers wetenschapplijke standaarden. Dat is op zich niet erg, want voor mij en de werking van een Oosterse geneeswijze is de Westerse wetenschap geen standaard. Met de verschuiving van het Newtoniaanse gedachtengoed naar de Kwantumfysica komen we al een eind verder maar toch.

Zaken als Qi, meridianen, acupunctuurpunten blijven een mysterie voor de meeste cliënten. Uiteindelijk gaat het er ook niet om dat u het intellectueel of analytisch begrijpt. Dat is niet waar u zich beter van gaat voelen.

Hoewel ik dus geen Westers wetenschappelijk bewijs nodig heb om de werking van acupunctuur te bewijzen, moeten we als acupuncturist er ook voor waken dat onze persoonlijke cirkel te klein wordt. Of dat ons wonderlijk gevoel, euforie en vertrouwen over wat we meemaken sec gevoed en versterkt wordt in onze praktijk en een kleine cirkel van trouwe cliënten. Vooral omdat we met gevoel/palpatie werken. Gericht en gestructureerd, maar nog steeds gevoel.

En alhoewel in de klassieke Oosterse filosofie het geen doel was een objectieve werkelijkheid te beschrijven is het toch handig als onze technieken zo nu en dan getoetst worden en van feedback voorzien door primair onze Sensei, docenten, maar ook onze collega's. Die niet zullen aarzelen om op verbeterpunten te wijzen. De branchmeetings, workshops etc. die we in de Toyohari branches bijwonen lenen zich daar uitstekend voor. We gaan af op ons eigen vertrouwen en de terugkoppeling van onze cliënten, maar de Toyohari scholingstructuur houdt onze wereld groter. Een wereld die anders het risico loopt te beperkt te blijven met als gevolg dat we ons 'kunnen' waarin we geloven en bevestigd worden, een stuk minder realistisch is dan gehoopt.

Deze Kiai-master is hier een voorbeeld van. Gevoed door welwillendheid, respect en discipline van een te kleine kring naaste studenten, werd zijn overslaanbaarheid in zijn mind bevestigd. Als therapeuten moeten we onszelf daarvoor behoeden en hebben we regelmatig (hopelijk opbouwende) kritiek nodig. Zodat we niet tot onze eigen stomme verbazing onderuit gaan bij de eerste de beste tegenslag.

Hoezeer we ook liefhebber zijn van mystiek, laten we onze benen op de grond houden. Dat is ook spiritualiteit. En alleen dan is er m.i. een basis voor het meer tussen hemel en aarde.

PS.Hoewel confronterend, de video getuigt van niet aflatend respect naar de 'sparringspartner'.