Een knieval om af te leren
Verbazingwekkend blijft het toch wel: Hoe we ons zelf gewoontes aan (laten) leren en daar jaren soms zelfs decennia in kunnen blijven hangen. Heel soms zijn routines handig maar vaker houden we ons vast aan dogma’s waar, onvermijdelijk, de meningen en adviezen al lang over zijn veranderd. Of die ons niet meer dienen en zelfs tegenhouden in ontwikkeling. Ik ben daar zeker niet altijd een uitzondering op. Neem nu bijvoorbeeld gebieden als voeding, sporten en last but not least, houding.Als kind en ook in mijn tienerjaren was ik helemaal wild van alles wat met vechtkunst te maken had. Films kijken, lezen van boeken en tijdschriften (herinner je je nog Samurai en Zendokan?). En natuurlijk de beoefening zelf. Eén van de dingen die je leerde is om niet je knieën te strekken. Omdat je dan bij een trap of klemzetting niet kon ontsnappen of uitwijkmogelijkheden had. En ergens had ik gelezen dat een echt goede vechtsporter nooit met gestrekte knieën werd betrapt.
Natuurlijk wilde ik tot de categorie echte martial artists behoren. Dus dat ene zinnetje werd mijn bijbel, gegraveerd in iedere cel van mijn lichaam. Of ik nu aan het sparren of simpel op bus 75 aan het wachten was, die knieën waren gebogen! “Da’s pas een echte”. Hoe bedoel je een fight or flight attitude. Altijd op je hoede, alsof er ieder moment een aartsvijand uit de bosjes kon springen voor een epische slotscène.
Nu kan ik je vertellen, die spanning gaat in je mind, je (onder)bewustzijn, maar vooral ook in je lichaam zitten. Alweer enige tijd geleden werd ik daar weer fijntjes mee geconfronteerd tijdens een psoas/core awareness workshop voor professionals. Zoveel meningen, zoveel houdingen, maar in deze oefeningen gingen we aan de slag met de houding zoals Katy Bowman die beschrijft in haar meer dan interessante boek “Move your DNA”. Even kort beschreven: Buitenlijnen van de voet evenwijdig aan elkaar naar voren wijzend. Knieholtes naar achter wijzend, heupen in intentie open, ribben iets gesloten, borstbeen laten zakken en zeker niet militaristisch naar voren.
Zoals alle ‘nieuwe’ houdingen, met zoveel aanwijzingen voelt dit echt allesbehalve natuurlijk in het begin. Maar zoals Bowman het zegt in haar boek, dit is het perfecte moment om... je knieën te ontspannen (lees: laten vallen). Maar door mijn jarenlange houding zijn mijn bovenbeenspieren overontwikkeld. Nee, dat is niet simpelweg getraind of atletisch, er staat gewoon constant spanning op. Dus de knieën nemen automatisch de lift naar boven. Zeker een interessant proces om aan en mee te werken. De houding en het overige geleerde vormde ook de basis voor een andere manier van lopen. Meer als een pendulum i.p.v. op spierkracht gaat het met de juiste houding en techniek meer van zelf.
En ja, ik moet zeggen, ik ben er nog niet, maar ik beweeg er langzaam maar zeker lichter naar toe. Nee, niet als een nieuw dogma, maar als onderdeel van exploratie. Zo zie je maar, nooit te oud om (af) te leren.
Hoe ontspannen zijn jouw knieën vandaag?